sábado, 28 de marzo de 2009

Asesinos de ilusiones

En esta vida hay cosas necesarias para la vida como el agua... para portar este objeto tan valioso utilizaremos una botella, pero ¿de donde ha salido ese objeto tan valioso? muy sencillo, tan solo hay que observar un libro de tercero de primaria y estudiar el ciclo del agua que no pienso explicar...

Otro objeto imprescindible para la vida y bastante más complejo es la ilusión, ¿de dónde saldrá la ilusión? muy sencillo también, de los niños. Ingredientes para obtener ilusión: Un puñao de espermatozoides y un ovalo en condiciones, 9 meses de dieta sana y paciencia y obtendremos un pequeño recipiente que según pasa el tiempo podremos observar como la ilusión aflora por todos sus poros, será la alegría de la casa y mantendrá nuestras ganas de vivir activas al 100%.

Pero vaya, hay una pega... claro... hay que educarlo, criarlo, cambiarle los pañales, darle de comer, tarea muy difícil... y más aún cuando recordamos nuestro pasado, es verdad... ¿te acuerdas cuando con apenas 6 meses ibas solo al baño? ¿O tal vez tu memoria este recordando cuando lo primero que hacías cada viernes era ponerte a hacer los deberes para poder estudiar todo el fin de semana?

Hacer un recipiente de ilusiones es tan más fácil que mear de pie (para los hombres), lo realmente difícil es que afloren las ilusiones, ese niño necesita unos padres que le quieran, apoyen, ayuden... una educación, una buena alimentación... en resumen, una felicidad que no obtendrán solos, tendremos que conseguir que el niño sienta esa felicidad al largo de los años, una vez conseguido esto es muy importante que el niño duerma las horas que necesite para soñar, soñar fantasías como viajar a la luna, dar la vuelta al mundo, comer 50 chicles a la vez... estas fantasías serán el estimulo de nuestro pequeño recipiente, nuestro niño luchará para conseguir sus metas, esto se llama ilusión... el niño está ilusionado con una serie de cosas, tú ahora mismo estarás pensando "que ilusión más estúpida... comer 50 chicles a la vez... así solo conseguirá empacharse" pero yo te pregunto, ¿nunca te ilusionaste con cosas tan semejantemente "estúpidas" como esas?, ¿nunca deseaste volar, viajar o ser tan fuerte como tu superhéroe favorito?, si tu respuesta es no... puedes intentar recordar quien te arrebato tus ilusiones y decirle a la cara "asesino", si existe algún delito tan grave como arrebatarle a alguien la vida es arrebatarle la ilusión a un niño.


¿Qué niño puede vivir con la esperanza dormida?
sin el calor de un hogar, ni madre a la que abrazar...
esperando que llegue su fin.
Dime, ¿cuál es su maldad?, ¿con qué delito ha nacido?
Qué precio debe pagar si es nuestra culpa olvidar,
que un día también fuimos niños....

domingo, 15 de marzo de 2009

Decepción

Viernes 6 del 3... en un banco sentado esperando un no sé qué, perdiendo el tiempo mirando un coche, un niño, la lluvia caer... cualquier excusa es buena para no volver, autor arrepentido de decepciones diarias, mis padres, mi hermano, mi novia, todos decepcionados por mis actuaciones...

La primera de ellas mis bajas notas, normalmente siempre fui un alumno de notables y sobresalientes, pero mis notas bajaron drásticamente debido a la dificultad de curso, con esto conseguí decepcionar a mis padres... también fui capaz de decepcionar a mi hermano pequeño cuando no fui capaz de capturar un pokemón, a mi mejor amigo porque se me olvidó que habíamos quedado y incluso a mi novia porque según ella "le deje a medias"...

Después de perder esa confianza aprovecho este día lluvioso sin gente en la calle, tras varias vueltas, no solo a mi cabeza, sino también a mi mente pienso de que sirve mi vida si no soy capaz de ser amado. Tras mucho caminar creo que llegó al puerto, el agua me rodea, el mar golpea con fuerza las rocas puntiagudas repletas de moluscos, mis lagrimas caen al mar "si no han muerto en la caída morirán contra las rocas", es una duda que mi mente quiere resolver y en un arrebato me doy cuenta de tan insignificante soy, mis pies dan un paso al frente sin darme cuenta mientras mis cuerdas vocales entonan un grito agudo que muere según desciendo a gran velocidad y pongo fin a mi fracaso.


"Hay una vida por persona, cada vida tiene como objetivo la felicidad propia, no la ajena". "Mientras no te decepciones a ti mismo no has decepcionado a nadie"



Vientos de un nuevo ser... cambiaron rumbo y dirección...
él me inculco al nacer... pero hoy camino solo yo...
triste decepción, lloré... aprendí a soñar sin él.
El rugir del mar calló, en su voz ya no hay calor,
ya no hay fuego... rabia y decepción...
el latir de un corazón, se desvaneció...

sábado, 14 de marzo de 2009

Monótona melodía, impensable cada día

Cansado, ahogado, inútil, incapacitado, sumergido en sueños del ayer sin espacio para el mañana, el oído empieza a funcionar, un ruido molesto "piiiimpiririrpiiimpim, pipipiriririiiririririii" altera mi sueño, pone en marcha mi cuerpo, los ojos responden con una mirada maliciosa hacía el autor de dicho sonido, mi mano le golpea para parar-lo y recuperar la tranquilidad... tranquilidad que durará 10 minutos más hasta que el terrible ruido vuelva a invadir mi habitación, mi cuerpo se da por vencido y decide abrigar-se, minutos después mi oído percibe otro sonido más tranquilo y agradable, la tranquilidad de la mañana con algún trino de pájaro o motores ahogados molestando por el fondo...

Cambio de tono, empiezan los cuchicheos "oye tía, lo que te perdiste ayer, no veas como bebía aquel, anda que el otro, si tía, super fuerte, ¿sabes?", un asiento en un autobús representa que volverá a sonar la madera muy piano... la sensibilidad del oído no evita escuchar algunas notas falsas, risas sin sentido simplemente por seguir una gracia inútil y quedar bien, mas cuchicheos y cotilleos, palabras necias de instrumentos con una caña seca... (açò sí que és patétic Berto) Todo en un segundo plano ante unos primeros impecables... empieza la voz a cantar como una coral... la mente actúa, piensa, cree, siente... el coral hace recapacitar cada palabra.

Vuelve a cambiar de tono, festa en Benidorm, el tema es claro para quien lo sabe apreciar, les traques y la pólvora hacen el colorido ideal, sin duda un gran tema que irá antes de la nueva tranquilidad, ahora mejor, la gente ha calentado y el oído ignora las notas falsas imitando la actuación de la mente en el acto pasado algo similar... tan bien tocado durará bastante hasta que próximamente vuelvan las notas agudas y felices, el cansancio hará mella en los actores de la obra y permitirán destacar de nuevo hipocresía, no durará demasiado ya que se aproxima el único solo de bajo que hasta hoy pudo escuchar mi oído... grave y a la vez fuerte sale por encima de toda la obra matando todo instrumento desafinado que no alcance a su potencia.

Melodía y acompañamiento fundidos en uno que no cesará por un instante, mientras la lengua sangra y la saliva ahoga el sonido llegará el momento en el que exhaustos, uno por uno, todos y cada uno de los protagonistas vayan cayendo... hasta que finalmente el bajo caiga rendido ante la falta de aliento y dolor del cuerpo...

jueves, 12 de marzo de 2009

Preselectiu COMPLET!!

Falta només una setmana... penses "he de estudiar ja o després no em danarà temps", pero la gossera és superior a tú, mai tens ganes i encara que fas el que pots no ets capaç de memoritzar res, només saps l'ordre... Castellà, Història, Valencià, Física, Àngles, Matemàtiques, Dibuix Técnix, Filosofia... no pots llevar-te'l del cap.

Arriba diumenge, no pots més i la sensació de que no saps res sempre està ahí i ahí permaneïxerà fins que et trobes davant de l'exàmen, veus les qüestions, "ah mira, esta d'açì me la sé, esta més o menos, esta la deixaré per al final que és massa llarga", la monotonia i l'estres són massa freqüents aquestos dies, alçar-te a les 8, fer exàmens, arribar a casa i no hi ha temps per alegrar-te dels exàmens acabats, demà hi ha més...

Finalment arriba el pijor moment, penúltim dia, són les 7 i baixes corrent de l'institut, acabes de acabar Dibuix Técnix i no tens gens de temps per a alegrar-te, demà a les 8 començarà Filosofia, a les 8:45 comença a jugar el Barça i no pots pedre eixe partir, ostia han guanyat 5-2 que passada, pero merda!, no pots celebrar-ho, hauràs d'anar corrent a estudiar i damunt demà hauràs dalçar-te a les 7!!

PER FI!!, s'ha acabat, ja ha passat el preselectiu, és hora de celebrar-ho!! qué? que donarem classe ara? merda pa' tú! jo me'n vaig a casa a dormir tot el que no he dormit aquesta setmana pel maleit simulacre, arribes a casa i penses... demà a Valéncia... després de tornar a la banda a assatjar, no he pogut sentir el "soroll" del meu estimat baix en tota la setmana... ja és hora... arribarà dissabte i per fi tornaré a ixir! després de dos setmanes sense ixir perque sabia que de resaca no voldria estudiar ara ixiré i no pense en l'hora de tornada... ja és hora... La setmana que ve estarà plena d'actes ja que són falles, i no pensé obrir un llibre porque no hi ha més exàmens, l'esforç ha merescut la pena, almenys això pensé ara, ja vorem les notes... ara a disfrutar!



Tú, harta de tanta duda,
yo, de prreguntarle al viento
tú, ¿qué dónde conocí a la luna?
yo, ¿en qué coño ocupo el tiempo? En....

Salir, beber, el rollo de siempre,
meterme mil rayas, hablar con la gente,
llegar a la cama y... ¡joder, que guarrada! sin tí...